موارد مصرف: قرص جوشان منیزیم های هلث در متابولیسم انرژی و توانایی بیشتر در کشش ماهیچه‌ها نقش موثری دارد. به علاوه مصرف منیزیم می‌تواند سبب کاهش خطر شکستگی‌های استخوان شود.
روش مصرف: روزانه یک قرص را در یک لیوان آب انداخته و پس از حل شدن میل شود.
شرایط نگهداری: دور از نور و رطوبت، درون تیوپ و در دمای کمتر از 30 درجه سانتی گراد نگهداری شود.
منیزیم: منيزيم دومين كاتيون داخل سلولی و چهارمين كاتيون دربدن از نظر كمی می باشد.اهميت اين يون به عنوان يک ماده غذايی ضروری از سال 1932 كه دانشمندان اثرات كمبود حاد منيزيم را در رتها گزارش كردند، شناخته شد.
منیزیم و سلامتی: مصرف کم منیزیم باعث تغییر در مسیرهای بیوشیمیایی و عملکرد نامناسب بدن می شود که با گذشت زمان خطر ابتلا به بیماری های مختلف را افزایش می دهد.
چهار بیماری و اختلال در بدن که تحت تاثیر منیزیم قرار می گیرد و در آن نقش دارد عبارتند از:
- فشار خون بالا و بیماری های قلبی عروق
- دیابت نوع 2
- پوکی استخوان
- و سردردهای میگرنی
فشار خون بالا و بیماری های قلبی عروقی
اثر منیزیم بر فشار خون: تون ميوژنيک عروق به غلظت پلاسمايی منيزيم وابسته است . منيزيم انقباض عضله صاف و تون عروقی را تنظيم می كند بنابراين در تنظيم فشارخون دخالت دارد. افزايش غلظت خارج سلولی منيزيم باعث گشاد شدن عروق می شود و كاهش غلظت خارج سلولی منيزيم سبب تنگ شدن عروق می گردد. مطالعات مختلف نشان داده اند كه استفاده از منيزيم حاد باعث گشادی عروق می شود. اين اثر منيزيم در بسياری از بسترهای عروقی مشاهده شده است. افزايش غلظت منيزيم خارج سلولی مقاومت عروقی را كاهش داده و سبب افزايش ظرفيت عروقی شده و جريان خون را بهبود می بخشد. اين اثر در عروق كليه، كرونر، عروق مغزی و محيطی مشاهده شده است. به طوريكه مطالعات نشان داده اند كه تون ميوژنيک عروق مغزی به غلظت پلاسمايی منيزيم وابسته است.
برخی از محققين نيز اعتقاد دارند اثرات عروق منيزيم مربوط به خاصيت آنت اكسيدانی آن می باشد. زيرا كمبود منيزيم سبب افزايش پراكسيداسيون لپيدها شده و توليد راديكال های آزاد را افزايش می دهد و اين تركيبات به نوبه خود سبب تغييراتی درساختار عروق می شوند.فشار خون بالا یک عامل خطر عمده برای بیماری های قلبی و سکته مغزی است. با این حال، مطالعات انجام شده نشان داده است که مکمل منیزیم، در بهترین حالت، فشار خون را تا حد کمی کاهش می دهد.يكـی از عـوارض كمبـود منيـزيم افـزايش فشارخون و تغييرات مورفولوژی عروق می باشـد و نـشان داده شده كه تون ميوژنيک عروق به شدت به غلظت پلاسمايی منيزيم وابسته بوده و به خصوص نقش منيزيم در خود تنظيمی ميـزان جريان خون در عروق مغزی از اهميت خاصی برخوردار اسـت.همچنين منيزيم بر ورود، خـروج و توزيـع كلـسيم درسـلول های عضلات صاف نقش كنترلی داشته و از اين طريق مـی توانـد بـر تنظيم تون عروقی تأثير بگذارد.
یک متاآنالیز از 12 آزمایش بالینی نشان داد که مکمل منیزیم به مدت 8-26 هفته در 545 شرکت کننده مبتلا به فشار خون بالا فقط منجر به کاهش اندکی (2.2 میلی متر جیوه) فشار خون دیاستولیک می شود. دوز منیزیم مصرفی در این بیماران در حدود 243 تا 973 میلی گرم در روز بود.نویسندگان متاآنالیز دیگری از 22 مطالعه با 1173 بزرگسال مبتلا به فشار خون بالا به این نتیجه رسیدند که مصرف مکمل منیزیم به مدت 3 تا 24 هفته باعث کاهش فشار خون سیستولیک 3-4 میلی متر جیوه و فشار خون دیاستولیک 2-3 میلی متر جیوه می شود.وقتی مصرف مکمل منیزیم در بین شرکت کنندگان در نه آزمایش از 370 میلی گرم در روز بیشتر شد، اثرات آن تا بیشتر گردید. رژیم غذایی حاوی منیزیم که شامل میوه و سبزیجات، محصولات لبنی کم چرب یا بدون چربی و در مجموع مصرف کمتر چربی باعث کاهش فشار خون سیستولیک و دیاستولیک به ترتیب به طور متوسط 5.5 و 3.0 میلی متر جیوه می گردد. با این حال، رژیم غذایی برای جلوگیری از پرفشاری خون (DASH) همچنین باعث افزایش مصرف سایر مواد مغذی مانند پتاسیم و کلسیم می شود که با کاهش فشار خون همراه هستند، بنابراین نمی توان میزان سهم منیزیم را به طور دقیق تعیین نمود. چندین مطالعه آینده نگر ارتباط بین مصرف منیزیم و بیماری های قلبی را بررسی کرده است. در یک مطالعه عوامل ایجاد خطر بیماری قلبی و میزان منیزیم سرم را در گروهی از 14232 زن و مرد سفیدپوست و آمریکایی آفریقایی تبار از 45 تا 64 سال مورد بررسی قرار گرفت. بیش از 12 سال پیگیری، در افرادی که بالاترین محدوده طبیعی منیزیم در سرم (حداقل 0.88 میلی مول در لیتر) بودند، در مقایسه با افراد در پایین ترین مقدار، 38٪ احتمال خطر مرگ ناگهانی در اثر مشکلات قلبی در آنها کمتر بود.
یک مطالعه آینده نگر 88375 پرستار زن در ایالات متحده را مورد بررسی قرار داد تا مشخص شود آیا سطح منیزیم سرم که در اوایل مطالعه اندازه گیری گردید با افزایش میزان مصرف منیزیم از طریق مواد غذایی و مکمل های منیزیم در طی 2 تا 4 آزمایش، مرگ ناگهانی در اثر مشکلات قلب مورد پیگیری قرار گرفت. زنان در بالاترین میزان در مقایسه با کمترین غلظت منیزیم مصرف شده به ترتیب 34٪ و 77٪ خطر مرگ ناگهانی قلبی داشتند. یک مطالعه آینده نگر بر روی جمعیتی دیگر 7،664 بزرگسال 20 تا 75 ساله در هلند که بیماری قلبی عروقی ندارند، نشان داد که میزان دفع منیزیم در ادرار (نشانگر مصرف کم منیزیم در رژیم غذایی) با خطر بالاتر بیماری ایسکمیک قلب ارتباط دارد. بنابراین با توجه به آزمایشات انجام شده برخی دانشمندان بیان می کنند که غلظت منیزیم پلاسما با خطر ابتلا به بیماری ایسکمیک قلب ارتباط دارد. به همین منظور یک بررسی سیستماتیک و متاآنالیز مطالعات آینده نگر نشان داد که سطوح بالاتر منیزیم در سرم به طور قابل توجهی با خطر کمتر بیماری قلبی عروقی و مصرف بیشتر منیزیم در رژیم غذایی (تقریباً به میزان 250 میلی گرم در روز) با خطر کمتر همراه است. مصرف بیشتر منیزیم ممکن است خطر سکته مغزی را نیز کاهش دهد. در یک متاآنالیز از 7 کارآزمایی بالقوه با مجموع 241،378 شرکت کننده ، 100 میلی گرم در روز منیزیم اضافی در رژیم غذایی دریافت نمودند و این افراد با 8٪ کاهش خطر سکته مغزی، به ویژه سکته مغزی ایسکمیک و نه خونریزی دهنده همراه بودند.
مکانیسم عمل منیزیم
در رابطه با مكانيسم اثر منيزيم بر شل شدگی عضلات عروق نظرات متعددی وجود دارد:
1- برخی از محققين معتقدند كه منيزيم از طريقNO و بصورت وابسته به اندوتليوم عمل مي كند. L-NAME اثرات شل كنندگی منيزيم را با مهار NOS برطرف می سازد.
2- برخی نيز مكانيسم عمل منيزيم را در گشاد نمودن عروق مربوط به اثرات آنتاگونيستی اين يون با كلسيم می دانند و گزارش نموده اند كه هم كلسيمی كه از طريق كانال های كلسيمی وابسته به ولتاژ داخل سلول های عضلانی می گردد و هم كلسيمی كه از طريق تأثير IP3 از ذخاير داخل سلولی آزاد می شود و همچنين كلسيم رها شده از طريق فعال شدن گيرنده های ريانودينی همگی موجب كاهش منيزيم در داخل سلول گرديده و در نهايت منجر به افزايش انقباض عروق می شوند. برای درک بهتر سهم منیزیم از مواد غذایی و مکمل های غذایی در سلامت قلب و پیشگیری اولیه از بیماری های قلبی عروقی، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
دیابت نوع 2
رژیم های غذایی با مقادیر بالاتر منیزیم ، احتمالاً به دلیل نقش مهم منیزیم در متابولیسم گلوکز ، با خطر قابل توجهی پایین تر ابتلا به دیابت همراه هستند. هیپومنیزیمی ممکن است مقاومت به انسولین را تشدید نماید، بیماری که اغلب مقدم بر دیابت است، یا ممکن است نتیجه مقاومت به انسولین باشد. دیابت منجر به افزایش خروج منیزیم از ادرار شود، و متعاقب آن عدم منیزیم کافی در بدن ممکن است ترشح و عملکرد انسولین را مختل نماید، در نتیجه کنترل دیابت سخت تر شود.طبق گزارشات موجود در طی ديابت منيزيم پلاسما و گلبول قرمز كاهش می يابد كه مقدار آن به شدت بيماری، ميزان ترشح انسولين توسط پانكراس و مقدار دسترسی به گلوكز وابسته است. طی مطالعات انجام شده ترشح انسولين از سلول های بتای جزاير لانگرهانس نه تنها به اكسيداسيون گلوكز و ATP وابسته است، بلكه ميزان غلظت پلاسمايی منيزيم نيز در آن تأثير دارد.
همچنين گزارشات متعددی مبنی بر كاهش منيزيم داخل سلولی در بيماران ديابتی نوع2 وجود دارد و كمبود منيزيم در پلاسما به عنوان ريسک فاكتوری جهت ابتلاء به ديابت معرفی می گردد. حتی مطرح گرديده كه منيزيم به عنوان پيک ثانويه برای هورمونانسولين عمل كرده و از طرفی نيز موجب ترشح انسولين شده ومنجر به كاهش قند خون می گردد. بیشتر تحقیقات در مورد مصرف منیزیم و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مطالعات آینده نگر بوده است. متاآنالیز در 7 مورد از این مطالعات ، که شامل 286،668 بیمار و 10،912 مورد ابتلا به دیابت که بیش از 6 تا 17 سال مورد پیگیری قرار گرفته بودند، نشان داد که افزایش 100 میلی گرم در روز در مصرف منیزیم، خطر ابتلا به دیابت را از نظر آماری به طور قابل توجهی کاهش می دهد .
فراتحلیل دیگری از 8 مطالعه آینده نگر که 271،869 زن و مرد بالای 4 تا 18 سال را مورد بررسی قرار داد، رابطه معکوس و معناداری بین دریافت منیزیم از غذا و خطر دیابت نوع 2 نشان داد.نتایج یک متاآنالیز در سال 2011 در مورد ارتباط بین مصرف منیزیم و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 شامل 13 مطالعه با مجموع 536،318 شرکت کننده و 24،516 مورد ابتلا به دیابت بود. میانگین مدت پیگیری 4 تا 20 سال بود. محققان ارتباط مثبت و معنی داری بین مصرف منیزیم و کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را مشاهده کردند. چند کارآزمایی بالینی کوتاه مدت اثرات احتمالی مکمل منیزیم را در کنترل دیابت نوع 2 بررسی کرده اند. به عنوان مثال ، 128 بیمار مبتلا به دیابت کنترل نشده در یک آزمایش بالینی در برزیل، با مصرف مکمل حاوی 500 میلی گرم در روز یا 1000 میلی گرم در روز اکسید منیزیم (به ترتیب 300 یا 600 میلی گرم منیزیم اولیه) دریافت کردند. بعد از 30 روز مصرف مکمل، سطح منیزیم پلاسما، سلول و ادرار در شرکت کنندگان با دوز بیشتر مصرف مکمل قند خون در آنها بهبود یافت. در یک آزمایش کوچک دیگر در مکزیک، شرکت کنندگان با دیابت نوع 2 و هیپومنیزمی که مکمل مایع کلرید منیزیم (تأمین کننده 300 میلی گرم در روز منیزیم اولیه) به مدت 16 هفته دریافت کردند، کاهش قابل توجهی در غلظت گلوکز ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله نسبت به شرکت کنندگان دارونما نشان دادو سطح سرمی منیزیم آنها نرمال شد .
مکانیسم عمل منیزیم بر دیابت
مطالعات متعددی نشان داده اند كه انسولين براي ترشح و عملش نياز به منيزيم دارد. منيزيم نقش پيك ثانويه را برای عمل انسولين بازی می كند. منيزيم می تواند از تجمع پلاكتی جلوگيری كند اين مسئله ممكن است به دليل ارتباط بين منيزيم و سنتز پروستاگلاندين ها باشد به طوری كه كاهش منيزيم باعث افزايش ترومبوكسان و افزايش تجمع پلاكتی می شود و تجويز منيزيم تجمع پلاكتی را كاهش داده همچنين ترومبوكسان را نيز كاهش ميدهد.همچنین منيزيم فاكتوری برای انتقال گلوكز از غشا سلولی و فعال كردن آنزيم های اكسيداسيون كربوهيدرات ها محسوب مي شود. به نظر می رسد كه منيزيم سلولی نقش مهمی را در متابوليسم گلوكز به عهده دارد و اين نقش هم به علت اثر منيزيم در آزاد كردن انسولين است و هم نقشی است كه به عنوان كوفاكتور برای آنزيم های اكسيداسيون گلوكز ايفا می نمايد. به طوری كه امروزه منيزيم به عنوان يک فاكتور جديد در پاتوژنز عوارض ديابت مطرح است.انجمن دیابت آمریکا اظهار داشت که شواهد کافی برای حمایت از استفاده معمول منیزیم برای بهبود کنترل قند خون در افراد دیابتی وجود ندارد و نیاز به انجام مطالعات بیشتر است.
منیزیم و پوکی استخوان
تقريبا 60-50 % منيــزيم بدن در ساختمان استخوان وجود دارد و كمبود منيزيم از طريق رژيم غـذايی به عنوان يک فاكتور خطر برای پوكی استخوان مطرح شـده است. مقادیر توصیه شده غذایی روزانه برای دریافت منیزیم در مردان 420 و در زنان320 میلی گرم است.مطالعات نشان داده اند كه تعداد زيادی از مردم ممكن است در معرض خطر كمبود منيزيم باشند، مخصوصا افراد مسن، افرادی كه بيمار هستند و يا دارو مصرف می كنند در آينـده در معرض خطر تخليه ذخاير منيزيم بدن خواهند بـود. منیزیم به طور مستقیم از طریق کاهش اندازه کریستال های هیدروکسی آپاتیت و به طور غیرمستقیم از طریق نقشی که در متابولیسم مواد معدنی بازی می کند، در کیفیت استخوان و سلامت آن اهمیت دارد.به عبارتی منیزیم در تشکیل استخوان نقش دارد و بر فعالیت های استئوبلاست ها و استئوکلاست ها تأثیر می گذارد. منیزیم همچنین بر غلظت هورمون پاراتیروئید و فرم فعال ویتامین D که تنظیم کننده اصلی هموستاز استخوان هستند، تأثیر می گذارد.دريافت بيش ار حد كلسيم، پروتئين، ويتامينDو الكل نيز سبب افزايش نياز به منيزيم می شود. شواهد نـشان داده اند كه كمبود منيزيم ممكن است يک عامل خطر بـرای بروز پوكی استخوان باشد.مطالعات اپيدميولوژيک حاكی از وجـود ارتبـاط بـين عـدم كفايـت منيزيم غذايی و ابتلا به پوكی استخوان هستند.و اينكـه مصرف رژيم های غذايی كـه حـاوی مقـادير توصـيه شـده غذايی روزانه منيـزيم هـستند اثـرات مفيـدی بـر سـلامت استخوان دارد.همچنين دريافت زياد منيزيم بـا چگـالی بالاتر استخوان مرتبط شـناخته شـده اسـت.رژيم های غذايی حاوی منيزيم كم، باعث كـاهش دفـع ادراری منيزيم می شوند و از ايـن طريـق از كـاهش سـطح سرمی منيزيم جلوگيری می نماينـد.
مکانیسم عمل
كمبود منيزيم باعـث كاهش فعاليـت استئوبلاسـت ها و كـاهش تـشكيل اسـتخوان می گردد .همچنين كمبود دريافت منيزيم از رژيم غذايی باعث افزايش سطح سرمی نروپپتيدها از جمله مـاده P می شود كه افزايش مادهP با تحريک توليـد سـيتوكين های التهابی نظير TNFα و 1β-IL توسط منوسيت ها همـراه اسـت. كـه باعـث فعـال شـدن استئوكلاسـت ها و تجزيـه اسـتخوان می شوند.همچنين در زمان كمبود دريافت منيـزيم در متابوليسم كلسيم و هومون های تنظيم كننده تعادل كلـسيم از جمله هورمون پاراتورمون اختلال ايجاد می گردد كـه خـود يک عامل مهم ابتلا به پوكی استخوان در افـراد اسـت.چندین مطالعه ارتباط مثبتی بین میزان مصرف منیزیم و تراکم مواد معدنی استخوان در مردان و زنان را به اثبات رسانده است. تحقیقات نشان داده است که میزان منیزیم سرم در زنان عدم مبتلا به پوکی استخوان کمتر از زنان مبتلا به پوکی بوده است. این یافته ها و سایر یافته ها نشان می دهد که کمبود منیزیم ممکن است یک عامل خطر برای پوکی استخوان باشد.
مطالعات نشان می دهد که افزایش مصرف منیزیم از مواد غذایی یا مکمل ها ممکن است باعث افزایش تراکم مواد معدنی استخوان در زنان یائسه و سالخورده می گردد. به عنوان مثال، یک مطالعه کوتاه مدت نشان داد که مصرف 290 میلی گرم در روز منیزیم اولیه (به عنوان سیترات منیزیم) به مدت 30 روز در 20 زن یائسه مبتلا به پوکی استخوان، از دست دادن توده استخوانی در آنها را کاهش داد. اما با این وجود تحقیقات بیشتری برای روشن نمود نقش منیزیم در پیشگیری و مدیریت پوکی استخوان لازم است.
منیزیم و سردردهای میگرنی
میگرن (Migraine) یکی از علل اصلی سردردهای یکی اولیه و ثانویه است که حدود 70-80 درصد مردم جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. از بیماری هایی که در ایجاد میگرن نقش دارند می توان به بیماری های قلبی عروقی، سکته مغزی، رتینوپاتی و چاقی اشاره کرد.کمبود منیزیم یکی از عوامل اصلی در باعث ایجاد می باشد بطوریکه افرادی که سردردهای میگرنی را تجربه می کنند از سرم منیزیم کمتری نسبت به سایر افراد برخوردار هستند.در بيماران ميگرنی منیزیم نقش مهمی را در تنظيم تحريک عصبی و احتمالاً ايجاد سردرد بازی می كند. تحقيقات اخير شامل ارزيابی نوروفيزيولوژيكی و سنجش سطح منيزيم در گروهی از بيماران دچار سردرد می باشد. مدارک در دسترس بيان می كند كه بيش از ٥٠ درصد بيماران در طول حمله حاد ميگرن سطح منیزیم يونيزه پائينی دارند.تزريق منیزیم در تعدادی از بيماران باعث بهبود سريع و پايدار می شود. مطالعات پيشنهاد می كند كه مصرف خوراكی منیزیم ممكن است فركانس سردردهای ميگرنی را كاهش دهد.با این حال، تحقیقات در مورد استفاده از مکمل های منیزیم برای جلوگیری یا کاهش علائم سردرد میگرنی محدود است.نتایج یک مطالعه بالینی در بیماران که 600 میلی گرم در روز منیزیم مصرف می نمودند، نشان داد که مصرف مکمل های منیزیم می تواند از میگرن جلوگیری کند.
کمبود منیزیم: کمبود علائم منیزیم به دلیل مصرف رژیم غذایی مناسب در افراد سالم معمولا نادر است زیرا کلیه ها دفع آن را از ادرار محدود می نمایند. با این حال، کمبود منیزیم می تواند به دلیل برخی مشکلات و بیماری ها از جمله اعتیاد به الکل و یا استفاده از برخی داروها می تواند رخ دهد.
علائم اولیه کمبود منیزیم شامل:
- از دست دادن اشتها
- حالت تهوع
- استفراغ
- خستگی و ضعف است.
با تشدید کمبود منیزیم:
- بی حسی
- سوزن سوزن شدن دست و پا
- انقباضات عضلانی
- گرفتگی عضلات
- ریتم غیر طبیعی قلب
- اسپاسم کرونر
کمبود شدید منیزیم می تواند منجر به هیپوکلسمی یا هیپوکالمی شود (به ترتیب سطح پایین کلسیم یا پتاسیم سرم)
